Sunday, December 22, 2013

преродба



Се прераѓам
од кожурецот на
маскирана ладнокрвност,
додека рамнодушноста ми испарува
низ порите
на кожава,
така тенка и проѕирна.
Се прераѓам
од утробата на еден суров свет.
Црнилата се рефлектираат
низ зеници
кои молскаат бол,
во одраз на душа
која се грчи и разголува.
Оставете ме.
Нека се дополни мозаикот
на лузните по телото.
Сакам да бидам вистинска,
со сиот живот испишан врз мене,
сиот товар на времето врз плеќите,
ослободена од маски
и светлечки костими
на светот – куклен театар.

Под лушпата на маскирана ладнокрвност
сум осаменик
со живот осуден на пропаст.

Sunday, December 8, 2013

Hello again


Се враќаш
да ги оживееш старите рани.
Заземаш место во секојдневието

со наместена цинична насмевка,
со сеќавања кои ти бледнеат на усните,
а се спремаш за нови походи.
Моето срце одамна остана без својата тврдина.
Кога виореа моите бесови
не беше тука да видиш
како небото се отвораше над мене
за да ја надвладее мојата бура.
Луѓето  бегаа хистерично,
криејќи ги лицата
од острицата на моите насмевки
со страв кои им молскаше од очите
 небаре ќе ми еруптираат затаените болки.
Ти не беше тука да видиш,
како се отвораше земјата
за низ процепите да ги уништи спомените
плашејќи се дека одново ќе ги разбуди моите немири.

Сега стоиш тука,
со вештачка невиност на лицето
и извинувања научени наизуст.
Сигурен ли си дека сакаш да останеш
без страв дека под насмевката

се буди активен вулкан,
можеби на некогашни страсти,
или веројатно
на студена одмазда?

Sunday, December 1, 2013

Гротеска



Се распори небото
и ја истури утробата врз човештвото.
Трулост.
Валкани дождови распослани низ улиците
- лица згадени од самите себеси.
Живот на хорор сценарио
- испишано од треперливи раце
на писател изморен од постоење.
Стојам пред платното со вештачка запрепастеност.
Задоволството се извива во глупава насмевка.
Ги гризам усните.
Ги стискам тупаниците.
Пуштам косата да ми ја покрие
гримасата на уживање.
Глума.
Силно чекорам по калдрмата.
Газам по нечии судбини.
Метафора стисната во пукотините на улицата.
Чувство на превласт.
Светот е мој!
Светот е мој.
Светот е мој..

(Воздишка која се губи на работ од усните)

Friday, November 8, 2013

Оттуѓени



Си ги пакуваш куферите
за полесно да ти заминам од животот.
Се гледаме
со очи вперени во подот,
додека немо говориме за туѓинците
кои ги заземаа нашите места.

Велиш:
Има очи на тврдокорно студенило,
а во нивните агли
крие погледи за некои други светови.
Велам:
Има усни кои љубат излишно,
зборови без смисла
и допири кои не одговараат на моите.

Си ја излеваме горчината
во наноси од отровен прекор,
а часовникот покажува точно време
за да се пуштиме.
Ни испливува рамнодушноста,
додека ти го милувам лицето,
со прсти натопени од очај
за нова љубов.
Ти, носи ги куферите
онаму каде што не оставивме простор за каење.


Friday, November 1, 2013

Судбински погрешно

Се враќаш повторно
со мирис на дамнешна измама.
Проникливост ти виси од трепките
под кои криеш зеници
со лукава намера.
Невроните ми реагираат
на секој твој допир
со кој го опипуваш електрицитетот
што струи помеѓу нас,
небаре тоа било мевлемот
кој го барав во туѓи милувања.
Го рушам  ѕидот
за ти овозможам слободно минување,
додека наивно и сигурно
замижувам пред вистината.
Миговите отчукуваат на невидлив часовник
и останувам само јас,
точка во огромната вселена,
 свесна дека отфрлив многу понудени прегратки
за една лажна насмевка,
и часови со бол што следуваат потоа.

Која е таа храброст
после свесните избори
и мазохистичко самоповредување,
за се` да ја обвиниме судбината
дури и кога одамна
веќе
не веруваме во неа?

Friday, September 27, 2013

Празнотија



Не му дозволувам на болот да ме јаде одвнатре.
а чувствувам како
сум ништожно празна.
На раскрс помеѓу
она што сум
и она што бев.
А бев,
наивност со
младешко лице
и гради полни живот.
Бев..
Веќе не сум.

Се стареело и на осумнаесет,
и староста била потешка
зошто малкуте спомени
ми ги откинале
со грубите раце на ништожност,
и крвнички, со зборови
ми ја распарале душата.
Силно,
до бол!
Громогласна смеа
со лош хорор призвук..
Си го ситат егото
со неисплакани солзи
што се тискаат во очите,
а јас глумам некаква сила
додека сум толку проклето празна.
Не му дозволувам на болот
да ме јаде одвнатре,
а тој одамна ми го свлечкал животот
низ невидливите рани
кои крварат без крв.
Кукла
Со конци
Или без
Сеедно
Празна.




Tuesday, September 10, 2013

* * *



Воведоа нови мерки за време.
И векот одамна имал повеќе од сто години.
А ние не сме старееле
Зошто сме знаеле да љубиме,
Некогаш.
И зошто еден век бил малку
за да ја развее болката
во зрнца песок,
некаде во пустинската тага
на новата Сахара.
Јас сум небаре бедуин,
 ме виткаат пустинските ветрoви
во наметки
поцрни од најцрната ноќ,
за да ме штитат од пеколното сонце
што распламтува стари чувства
и остава нов слој носталгија
на подочници.
Често налетувам на
оази за блуд
што ги залекуваат лузните од недостиг..
Има забранет влез,
оти после повеќе болеле раните.
Небаре некој почитува правила,
сега, кога воведоа нови мерки за време.


Векот одамна имал повеќе од сто години.
А, ние не ќе сме старееле
оти сме љубеле,
Некогаш.

                                                                      

Monday, September 2, 2013

Тогаш врати се


Tогаш кога летото
конечно ќе си ги собере куферите
и ќе го предаде септември
во рацете на раната есен,
тогаш врати се.
Тогаш ќе ми омекне  срцето
небаре пердув,
па лесно ќе пронајдеш слободно место.
Не замерувај ми на солзите,
тоа се само капки студен дожд
што облаците го исплакале
во име на уште една лузна
која ќе ја изрезбариш на срцето.
И нема да ме боли.
Во сржта на жолти лисја
и глуво есенско студенило,
чувствата ми се на рамно
со првите снегови на
планинските врвови.
Ете тогаш врати се,
со шолја изладено кафе
и немирни бакнежи на усните.
Нема ни да ги забележам старите рани.


Thursday, August 29, 2013

Limitless


Сакав да им напишам на кондензираните
стакла на прозорците,
цела приказна.
Да раскажам се`
помеѓу рамките на еден поглед,
на распослани умирања,
на потрошени животи.
Мали беа прозорците,
а јас имав толку многу да раскажам.
И не сакав да штедам на зборови
и букви
во лош ракопис.
Затоа само штуро
со раката
ги избришав и прозорците,
и умирањата,
дури и потрошените животи,
и низ рамките на погледот
прострев соништа.
Многу соништа.
Зошто во сонувањето,
никој не не` ограничува.


Sunday, August 18, 2013

Наопачки свет



Одев долго.
Предолго можеби.
Во некои други времиња.
Наопачки беше светот.
Сонцето изгреваше на запад,
ноќите почнуваа од пладне,
и денот се тегнеше
помеѓу 3 неполни круга
на големата стрелка од часовникот.
И чекорев.
Асфалатот пукаше под моите нозе,
и пушташе да го пробијат
корења на мртви растенија.
Нивните жили ми ја заплеткаа душата
и ме влечеа надолу.
Ме претопија во ужасот
на подземен свет,
за да ги впијам сите негативи,
изронети надежи и
изгазени мечтаења.
Залудно погледот ми бараше
портокалови неба,
кога во тој наопачки свет
дури и соништата беа забранети.

Tuesday, August 13, 2013

Губиме



Губиме. Секогаш. Јас тебе. Ти некоја друга.Таа некој друг.Се губиме во вртлогот на времето.Вчера и денес.
Денес и утре.Од утре до бесконечност.Никогаш нема да се запрам.Никогаш нема да учам на грешки.Ниту на мои, ниту на туѓи.Затоа што знаеш, барем ти знаеш дека простирка ми е наивноста,и дека спијам на грст надежи за подобро утре.Дека секогаш и оставам на тишината залепени белешки на фрижидерот,а мугрите ми ги земаат со потсетување дека тие и припаѓаат на некој друг. А јас нема да се запрам. Ниту вечерва.
Залепените белешки за тишината нека бидат мои стихови. Така се бранам од осаменоста.
Знаеш ли ти колку глупаво чувство е тоа. Верувам дека знаеш. Мора да знаеш. Дознај ако не знаеш.
Ново искуство е тоа. Ти сакаш искуства.
А сакаш ли да губиш? Не верувам. Никој не сака да губи. Кажи ми сакаш ли?
Молчи темнината. И јас молчам. И ти молчиш. Сите молчиме.
Колку е проклета тишината. Циркулира околу нас. Меѓу мене и тебе.  Ни се смее во лице.
Ми виси на трепките уште едно разочарување. Ја изгубив и тишината. Мразам да губам.
Ете сега ви се губам од видикот и јас. И на тебе. И на тишината. И на темнината.
Со полни куфери уредно наредени сеќавања се носам себеси далеку. Си ги закопувам копнежите под ровови од парчиња неверство и одамна изгубени очекувања.  Малку ми се прстите на рацеве за да ти кажам колку имам изгубено.
Знаеш ли дека не запирам? Еве сега одам онаму каде ќе те изгубам од сеќавањата. И ќе залепам нови белешки на фрижидерот на друга тишина. Нови стихови. Се` додека не се изгубам во нов вртлог.
Потоа се одново.

Никогаш не научив на грешките. Ниту на своите, ниту на туѓите.
Се губам себеси.
Повторно.

Wednesday, August 7, 2013

Инстант љубов и инстант смрт



„.. ми даде бакнеж, а примив отров.
инстант љубов  и инстант смрт.“


И во други ноќи како оваа
стиховите на Вртев
во преплет со моите растроени мисли
раскапуваат нови капки крв
од стари рани.
Ниту ѕвездите оваа ноќ
нема да ги избришат
крвавите траги на новите кошули,
оние на кои сеќавањата се капат
во носталгија,
и во џебовите ми оставаат
свилени шамивчиња за утеха.
Омраза.
Во уште пијани ноќи
и болни расекувања
на стакло и младешка кожа,
свежи лузни.
Апстракцијата на формите
ме раскажуваат на јазик
 на коj малкумина го разбираат.
Дојди уште еднаш,
да ме запишеш во преводите
на уште болни љубови.
Наречи ме патетика.

Thursday, August 1, 2013

Она што другите го викаат срце



Дојди на по една чаша
црвено вино,
или крв..
и потврди ми ги сомнежите
Ме разјадуваат
небаре црв
во навидум здраво јаболко.
Дојди да ми раскажеш
како се пронајде
во моите стихови
од насловот
па до последната точка,
кога ми свршуваше инспирацијата
во екстаза на длабока болка 
и нешто што другите го викаат скршено  срце.
Дојди да ми кажеш
дека сум поубава од порано,
како навидум здраво јаболко.
Кому му е гајле за црвот.
Секако ќе го отсече
нож од стисок на нечија рака,
за да му остави траг
идентичен како оној на левата страна
во форма на она
што другите го викаат срце.
Или можеби едноставно,
времето  ќе го раскапе
во куп есенска бесчувстителност.
Или јаболкови лисја.


Wednesday, July 24, 2013

Сеќавања



Секогаш кога сеќавањата
ќе пронајдат начин да
ги раскажам помеѓу наводници,
тогаш кога полната месечина
распостила слаба светлост
на твојата страна од креветот
каде што те гледам небаре низ магла,
утрото ќе протстре зраци сончевина
бркајќи те низ клучалката..
Дури и пајакот во ќошот над креветот
го слушнав како воздивна..
Моето  штуро „остани“ продолжи
да виси во непријатната тишина,
и солзите ми пронајдоа пат
за да ја наводенат перницата.
Сонот  разбранет од
горчливост на невкусно утринско кафе,
слики предадени низ неубав ракопис..
Снемав и мастило.
Не грижи се,
ќе те чекам и следната полна месечина.


Tuesday, July 23, 2013

Шепот



Сакав да им дошепнам на небата
дека лузните извиени долж моите раце,
преставуваат само отпор
на самотијата што се свива над мене,
и ме расплакува секогаш кога има полна месечина.
Сакав да им дошепнам дека
никогаш не сум страдала за љубов,
дека успевам да им избегам на сеќавањата
точно на последната минута од филмот
што раскажува приказна налик нашата,
дека успевам да го изгаснам радиото
токму на првата секунда од нашата песна,
дека успевам да го расклопам чадорот
точно навреме под блуткавите солзи на облаците,
дека успевам да го развлечам насмевка
токму кога свртувам на аголот во твојата улица.

Сакав да им дошепнам
дека единствено никогаш не успеав  да го поправам
часовникот на преболување,
а не најдов ниту времеплов за да поитам во иднината.
И дека, дури вчера слушнав
оти тетоважата на левиот дел од градниот кош,
била трајна.


Thursday, July 18, 2013

Спомени



Уште една навидум мирна ноќ,
го спушти превезот на безгласна тишина
преку мене,
извивајќи ми го телото
под притисок на остра болка,
немилосрдно измачување
под сечилото на недостигот.
Се кршев, ти велам,
небаре немав коски во телото,
божем се имав престорено
во лигава материја
со одвратно чувство на самотија.
Тишината ја снемуваше по рабовите
на изобличени вресоци од бол,
додека ме виткаше минатото
во ролна од сеќавања
обесувајќи ми картичка на вратот
за да никогаш не го  заборавам..
Претставата траеше додека
последната ѕвзеда не изгасна од небото.
На крајот..
Облаците размачкаа
валкани дождови на улиците,
за да не приметат мугрите
дека ноќите сеуште ми носат спомени на Тебе.



Friday, July 5, 2013

...



Грубо бираш зборови
од речници
со три прста прашина,
за да соопштиш грозоморни вистини
кои  го расекуват океанот
на плима и осека,
и низ процепот меѓу небото и облаците
лажно утешуваш
испиени лица
дека утре ќе биде подобро..
Премногу драматично.
Како инаку..
Си задоволуваш каприци
хранејќи си го егото
со несреќите на расштраканите
главни и споредни улоги
на платното од сликарот
кој живее во минатото..
Подзапираш да го погледнеш
во очите,
конечно,
и му ја гледаш судбината
истисната низ солзите..
Брчките ткаат приказна
низ годините,
а ти сега сфаќаш
дека сите уметници бараат инспиративност..
растргната низ недостигот и тагата,
таму некаде
, блиску
До болката.

Thursday, July 4, 2013

Заборав



Десетина згужвани автобуски карти
од тука до Незнамкаде,
за да прострам сеќавањата
помеѓу интимните допири
на небото со облаците,
отсутно насликано низ
извалкани стакла.
Куп мечти
проткаени низ сноп светлина
протната низ ролетните
во доцно есенско утро..
Тивко се довикуваме
низ гласната тишина
со занемени усни
заспани на подзаборавени бакнежи..
Гребам
по ѕидовите на балонот
наречен недостиг,
додека низ свртениот грб
го спознавам крајот и тапата болка.
Најавната шпица воедно означува крај,
а радиото ми емитува непознати фрекфенции..
Ме држи за рака тишината
под наклонетите гранки на липите
,
додека барам нови улици
каде испуканиот асфалт
нема траг од наши стапала.

Го гледам заборавот
затскриен позади ѕвездите,
и брзам..
Брзам за да го стигнам.


Sunday, June 30, 2013

Летно



Убаво е
кога јули ќе го дочекаш
со пареа
од врел камиличен чај,
и озарена насмевка
од самотијата
до бескрајот.

Убаво е
кога бикините
ги заменувам
со долги пижами,
расткајувам соништа
од тука
до песочните брегови..

Убаво е кога температурата
ја дразнат
капки летен дожд,
смуртени лица
и отворени чадори..

Изладено кафе
на прозорец,
сув летен ветер
и сиви облаци..

Убаво е,
кога летото ме сака
онолку колку што
јас го мразам.

Thursday, June 27, 2013

Носталгичност





Го грабнувам
замислениот ноември
од јунската тмурност
и го гушкам.

Го држам во прегратки
и му плачам
за изобличеноста
на луѓето..
Седи – му велам,
и му подавам
шолја изладено
ноемвриско кафе.
Си го згорчуваме животот
за да се вклопиме
во пастелот
на денот што доаѓа.
Насмев.
За да го покриеме
идното заминување.

Двајца љубовници
изгубени некаде помеѓу
две изгрејсонца.

Ќе ми недостасуваш – велам,
и гледам како јуни
ми го тегне низ
зраците на пеколно сонце.


Sunday, June 23, 2013

Шаблонски





Кога ќе си го скроиме
животот
по погрешен шаблон,
останува само
да прикрпиме мечти,
кичесто
да ги прекриеме
неубавите детали
во некоја нијанса
на силно портокалово.

Мала апликација
српеста месечина.
Гризната од мраморна ноќ.
Да се сеќаваме дека
дека секогаш
има светло
на крајот од тунелот.

Ги пропуштам
рацете во
скинатите џебови,
го накривувам шеширот
да ја скријам
носталгијата.

Важно е сега,
да се задржиме на шаблонот,
кога веќе не знаевме да живееме
од сни.


Monday, June 10, 2013

Некогаш,некаде




..Под меката такенина
на растегната пижама,
сокриено млитаво тело.
Во него заробена
сиромашна душа
на човек без лице,
на сплотени немири.

Раздразливост.

Модрици.
Гребаници.
Пискот.

Блудно и се предавам на болката.

Те повредувам.
Ме повредуваш.
Низ горделивост
си вдахнуваме живот.

Љубиме.
Некогаш.
Некаде.





Thursday, June 6, 2013

Парче стих




Во ноќите како оваа
можам да скрпам
милион стихови,
родени во универзумот
на мојата нереалност.
Во утробата на градот
каде сомничаво ги спуштам
стапалките
 што ме носат напред
во небиднини
на срушени соништа,
сакам да ти кажам..
Оти луѓето сторија од нас
се
` што не сакавме да бидеме.
Небитни човечиња
во куклената претстава на 21 век,
каде некој друг ни ги држи конците.
Залудно се опиравме ..
Ја гледам црнината
што ми го заматува погледот.
Во погледите на
мутирани материјалисти,
гледам само потсмев.
Не не` сфаќаа.
И ти не ме сфаќаш веќе.
Те купија со несериозност
и сега одиме еден против друг.
Во совршеност на игра
каде ти треба индиферентност
за победа,
и само клик на копчето „продолжи.“

Во свет на егоизам до бескрајот
и назад,
ќе се сокријам
во парче стих.

Sunday, June 2, 2013

Песимизам




Кога денот ќе замине
преку светлоста на уличните канделабри,
можеш да ме најдеш
на улицата без име,
како флуид
растечена низ
сувиот асфалт..
И не прашувај ме ништо.
Ништо не ќе ти кажам.
Остани со мене,
ќе си зјапаме
бесцелно
во фокусот
на црно-белата фотографија
на истргнатиот живот
низ прстите..
И ќе потонеме во кошмари
на изопачен свет,
со изгубени вредности..
Ќе си ги сплотиме дланките
и песимистички ќе кажеме,
оти чашата е полупразна.

Saturday, May 25, 2013

Мамурлук



Мамурна
протегам раце
во обид да гушнам
имагинарност
на твојата личност,
да се огледам во
празнината
на твоите очи
додека замислен
лежиш на перница
до мене.
И зелено се смеам.
Ја чувствувам незрелоста
на врвот од јазикот,
сува жед
како последица
на премногу количина
црвено вино.
Голтка по голтка,
водата ми ја гасне жедта
и те гасне тебе
во моите очи.
Се смеам во одразот
на искршеното огледало
и се давам
 во горчливост на кафе
и киселкав вкус
на презреани јагоди.
Се гушкаме со маглата
секое утро..
Утеха за уште една пијана ноќ,
халуцинации од љубов
и горчливо кафе.
Се гледаме..
Јас, Ти
и згужвани соништа
на мојата перница..
Некое друго мамурно утро.

Saturday, May 18, 2013

Пронаогајќи се себеси



Бесрамно ти гледам
во темнината на очите.
И се барам себеси,
во скокотливоста на
твојата сериозност,
грубо ишарана со
насмев.
Бесрамно ровам
низ твоето срце,
рашетувам низ
комори и преткомори,
пулсирам низ твоите вени,
и очајно се барам себеси.
Ти проникнувам во душата.
И во нејзината мекост
барам парче моја грубост,
пресек на нашите соништа.
Те обгрнувам со рацете
и оставам гребаници
на твоите раменици,
со надеж дека
низ крвта
ќе ти исплива мојата доминантност.
Ти влегувам во главата
и во твоите флешбекови
се барам себеси
таму некаде ,
стегната во твоите прегратки.
А ти,
ја спушташ завесата
и не ми даваш да ѕирнам зад кулисите.
Како сега да се пронајдам себеси?

Wednesday, May 8, 2013

Студенило




Запрев таму.
Во преплетот на твојот бесшум
и тропотот на моето срце,
со распарани конци помеѓу
левата и десната преткомора.
Ти си таму на десната,
јас на левата,
контрастно мразејќи се со очи.
Се губиш во моето синило
и чувствувам како ми станува сеедно.
Ми се лади телото.
Ми се скаменува лицето
во безумие на ладна кучка
со интригантен поглед
вешто сокриена под
превез од нишки неверување.
Се гледам во огледало и
чувствувам како
се сушат боите на
испиената младост,
и се претворам во слика
со мрачни тонови
умешно насликана
од Пикасо или Да Винчи.
Барај ме во Лувр.

Monday, May 6, 2013

Луцидност



„Дај веќе да научам да се откажам. Еднаш за секогаш.  Не умеам да направам нешто од ништо. А ти си едно проклето ништо. Само едно срце плус што чука во милијардната толпа. Еден копнеж и луциден сон.  А јас, сонувач. Сонувач на кошмари. Ноќни мори во кој очајно бегам од работ на ножот што ми замавнува пред очи и ми ги електризира нервните завршетоци.  Ми се заканува дека ќе ми го расече срцето, или вените. За да научам што е љубов. А јас знам што е љубов. Синоним на патење. Прецртување нешта од  секојдневието за посветување на значајно внимание на небитни личности. Стекнато со подлост и прикривање зад маски. Глупава претстава. Хумор и сатира, па накај трагедија. Златна средина во ниски вредности. Ниту љубов, ниту сон. Само прикривање. Исплашен си. Никому не го покажуваш ликот. Ниту на огледалото. Во ликот на кукавица, би се изнасмеал и сам на себеси. Ќе ги симнеш замислените крилја на парчето цврста земја, и носот не ќе ти ги пара облаците. Тогаш ќе ти ја срушам гордоста. И ќе ти проникнам во душата. Кармата е кучка, знаеш? Проклета кучка. Имам листа на луѓе што ги заобиколила.
А јас не сум карма. Наречи ме како сакаш. Наречи ме болка. Или патење. Кошмар, можеби.
Само нешто мрачно. Подло, како тебе. Сакам да се видиш во моите очи. Па да ти блицнам остра насмевка. Би ти го извадила срцето, знаеш? Ќе го чувам во тегла. Мораш да ми го вратиш долгот. Ти моето каде го скри? Можеби  ќе го пронајдам низ рововите во твојата душа. За да си го земам назад. И да не го најдам, ништо. Потрошив половина живот учејќи те на љубов. Падна на испитот.
Замисли се сега во шупливиот дел на твојот мозок, за искривената насмевка што ти блеска во темината.Не, не сонуваш. Не можеш да се скриеш во ќошовите на застоена слаткоречивост.
Повредуваш жена- разлутуваш ѓавол.
ХА-ХА.“

Saturday, May 4, 2013

The end




Залудно протегнав раце.
И надежниот поглед
ми заталка во далечините.
Чувствував како го
губам тлото под нозете.
Страв.
Проклето
ми го обвиваше телото
и ми ја затскриваше душата.
Губев.
Сигурно.
Сега, по кој знае кој пат.
Залудно протривав очи.
Црно – бела фотографија
ми бодеше во зениците,
ги прошируваше и стеснуваше,
ми го растреперуваше телото,
и ме распарчуваше.
Буквално.
Фотографија на изминати  години
и тегличе полно сништа.
Залудно потрошени години
и постигнато – ништо.
Маглата ми го затскри погледот,
а во моментот подоцна
можев да се видам себеси.
Раскрвавена,
столчена,
неподвижна..
Мртва.
А толку сакав да живеам.


Thursday, May 2, 2013

Куп нелогичности




Совршеност на
порцеланска замаскираност
грубо избраздена
од  солени капки.
Ноншаланто  слеани
слоеви црна маскара
и прашкасти соништа.
Замаглени погледи.
Сокриени вистини.
А вистината беше тука.
На тацна.
Како и звукот на потпукнување.
Раскршување нечие срце.
Распрснати илузии.
Парченца иситнети души.
Распродадени на пазар.

Аура на бесознание.
Ниту насмевка.
Ниту  солзи.
Само тишина.
И таа издаваше.
Надгласена од
чукање на срце.
Потсетник на животот.
Црвен оквир
на пожолтениот календар.
И точно време
на расипан часовник.
Безвременско залутана.

Куп нелогичности.


Wednesday, May 1, 2013

Назад во реалноста



Никогаш не верував во засекогаш.
Ниту во љубов.
Автограми,
зашивани на нечие срце..
таму во левата преткомора.
Лигави пораки за
добра ноќ,
кои по некоја логика
фрлаа розева прашина
врз мрачните кошмари
и ткаеаја
демек убави сни.
.
Глупости.

На таквите..
Би им дошла на спиење
за да им презентирам бајка
од реалниот им, свет.

Мраз студена вода
ќе им се слизне по лицето,
и сивкаста прашина
ќе им се залепи на трепките..
И ќе  сфатат дека
засекогаш
е само  излитена фора
на патетични парови кои
заситени од бакнување и стискање
творат демек романтика.
.
Современа патетика.
Виртуелна Пепелашка
.
Жалам што ви кршам филм.
Пардон,
бајка.

Sunday, April 21, 2013

Монотонија

   


Гледаш ли?
Застанавме..
Стационирани во едно мртво поле.
Безвременско.
И глуво.
Сфаќаш ли?
Здодевни сме.
И притиснати.
Плитки..
Проклето плитки и површни.
Згазнати
од глупоста на
извитоперената љубов
на ниско општество.
Плутаме
во искоренети вредности
на искрена прегратка
и утешен збор.
Не те сакам таков.
И не се сакам ваква.
Знаеш ли?
Колку проклето мразам промени.
Испоганети души
во екотот на
кратки временски периоди..
Сменети размислувања.
Површни докажувања
на веќе одамна докажани работи.
Толку монотоно и здодевно.
Знаеш ли?
Дека сакам да научам
Да знам да ставам крај
на нештата без иднина..
Да знам да се откажувам
таму каде што нема изгледи
за среќа,
и притоа да останам цела.
Да не ги отцепам
душата и телото,
па да талкам години
за да повторно ги спојам.

Паметиш ли?
Дека рече оти
нема да се промениш?
Дека нема да ме оставиш повредена?

Кажи ми..
Што да правам сега
со изгужв
aните соништа
и ова срце во дланките?

Saturday, April 20, 2013

Лице в лице



Ајде да се погледнеме лице в лице
и да ги тргнеме маските.
Не е важно што ќе видам,
или што ќе видиш,
само да бидеме искрени,
до срж.
Не ми е важно
ако ми ја видиш празнината во очите
или до болка соголената,душа.
Ниту камен студеното срце..
Одамна веќе не ми е гајле што мислат другите.
Да не се плашиш?
Од тоа што би ти видела трагите
што ти ги оставило времето,
гнилежот во душата..
Каков е тој сомнеж?
Ајде, верувај ми
 и во глувоста на оваа ноќ
да се погледнеме лице в лице.
Нека паднат маските.