Монотонија

   

Гледаш ли?
Застанавме..
Стационирани во едно мртво поле.
Безвременско.
И глуво.
Сфаќаш ли?
Здодевни сме.
И притиснати.
Плитки..
Проклето плитки и површни.
Згазнати
од глупоста на
извитоперената љубов
на ниско општество.
Плутаме
во искоренети вредности
на искрена прегратка
и утешен збор.
Не те сакам таков.
И не се сакам ваква.
Знаеш ли?
Колку проклето мразам промени.
Испоганети души
во екотот на
кратки временски периоди..
Сменети размислувања.
Површни докажувања
на веќе одамна докажани работи.
Толку монотоно и здодевно.
Знаеш ли?
Дека сакам да научам
Да знам да ставам крај
на нештата без иднина..
Да знам да се откажувам
таму каде што нема изгледи
за среќа,
и притоа да останам цела.
Да не ги отцепам
душата и телото,
па да талкам години
за да повторно ги спојам.

Паметиш ли?
Дека рече оти
нема да се промениш?
Дека нема да ме оставиш повредена?

Кажи ми..
Што да правам сега
со изгужвaните соништа
и ова срце во дланките?

Лице в лице

Ајде да се погледнеме лице в лице
и да ги тргнеме маските.
Не е важно што ќе видам,
или што ќе видиш,
само да бидеме искрени,
до срж.
Не ми е важно
ако ми ја видиш празнината во очите
или до болка соголената,душа.
Ниту камен студеното срце..

Одамна веќе не ми е гајле што мислат другите.
Да не се плашиш?
Од тоа што би ти видела трагите
што ти ги оставило времето,
гнилежот во душата..
Каков е тој сомнеж?
Ајде, верувај ми
 и во глувоста на оваа ноќ
да се погледнеме лице в лице.
Нека паднат маските.