Пронаогајќи се себеси

Бесрамно ти гледам
во темнината на очите.
И се барам себеси,
во скокотливоста на
твојата сериозност,
грубо ишарана со
насмев.
Бесрамно ровам
низ твоето срце,
рашетувам низ
комори и преткомори,
пулсирам низ твоите вени,
и очајно се барам себеси.
Ти проникнувам во душата.
И во нејзината мекост
барам парче моја грубост,
пресек на нашите соништа.
Те обгрнувам со рацете
и оставам гребаници
на твоите раменици,
со надеж дека
низ крвта
ќе ти исплива мојата доминантност.
Ти влегувам во главата
и во твоите флешбекови
се барам себеси
таму некаде ,
стегната во твоите прегратки.
А ти,
ја спушташ завесата
и не ми даваш да ѕирнам зад кулисите.
Како сега да се пронајдам себеси?