Sunday, February 23, 2014

Утринска


Во поспаните мугри на градот
единствени будни сме,
со мислите
и пижамите
развлечени од носење.
Инсомнија.
И секое утро
во истото време
го судирам погледот
со неговите магливи очи,
- полека мижурка
пред првиот зрак сонце,
и со кренати раменици
кревам бело знаменце.
Прстите ми се осетливи
на разочарувња,
па внимателно ги собирам
остатоците од некои минати времиња
распослани на балконот.
Потоа му го свртувам грбот на градот
и бегам од светлината на денот,
но, тој знае,
за нас
свртениот грб никогаш не значи крај.
Животите,
сведени ни се одамна,
само на одење и враќање.


Со шепот те довикувам
Знаејќи дека можеш да ме слушнеш. 

Стави ми, само
половина лажиче шеќер во кафето,
и онака животот ми е горчлив.