Tuesday, April 1, 2014

untitled




Решетки имам на прозорците.
Веќе долго се прашувам
дали од некој вид метал
се исковани,
или едноставно
свеста со мене си поигрува.
Не е ни чудно.
Со недели веќе
креветот ми е уточиште,
и катаден се валкам
со се
` она што се излева од мене,
секој ден – различно.
Ми се лепи на телото
небаре крлушки на риба.
Барем пердуви да беа
Утеха во нив ќе најдев..
Ќе речев
ќе летнам некој ден
олеснета за цел еден живот,
со список заборавени луѓе
зафрлени во џебовите
што никогаш не ги проверувам.
Па и гавран да бев,
ќе речев,
барем птица сум,
ќе летнам еден ден..
Далеку..

Никогаш не дознав колку е тоа далеку.

Но
Халуцинирам веќе долго,
и линијата на (не) реалното
избледнува на хоризнотот.
Само решетките уште се тука.
Секое утро.
Секоја ноќ.

Што ќе ми е календар
кога потсетник на прозорецот имам?


Од метал ли се,
или сама сум ги создала,
од правта на мојата немоќ?
Сама себеси -
и затвореник и чувар.