Tuesday, January 28, 2014

(не)признавање



Секојдневно,
нашите утра искапени во тмурност
завршуваат на отворен прозорец.
Нашите мисли се судираат
со бариерата на перцепцијата.
Залудно ми го следиш погледот,
Никогаш нема да ги видиш врвовите
на осаменоста
на кои ги положувам изморените очи.
Не смееш да ги видиш!
Откровение на потиснатите мисли.
Се плашам од слободата што си ја давам..
да ги извадам од длапките,
да ги наредам пред себе
и темелно да ги разгледувам.
Суицидалноста што се се јази на облаците
се издига
највисоко од сите,
ги полни градите со воздух,
и не издишува,
туку расте.

Секојдневно.

На последната голтка
од горчливото кафе,
си ја голтам и слабоста.
Низ воздишка ја бркаш љубопитноста.

Едно „зошто сме се`уште заедно“
без прашалник
виси во воздухот.
За да ја прикриеме осаменоста.
Знам јас.
Знаеш и ти.


Но, молчиме.
Во грутки заборав ја толчиме,
стварноста.
Нас,
уште од раѓање не капеле во гордост.