Hello again

Се враќаш
да ги оживееш старите рани.
Заземаш место во секојдневието
со наместена цинична насмевка,
со сеќавања кои ти бледнеат на усните,
а се спремаш за нови походи.
Моето срце одамна остана без својата тврдина.
Кога виореа моите бесови
не беше тука да видиш
како небото се отвораше над мене
за да ја надвладее мојата бура.
Луѓето  бегаа хистерично,
криејќи ги лицата
од острицата на моите насмевки
со страв кои им молскаше од очите
 небаре ќе ми еруптираат затаените болки.
Ти не беше тука да видиш,
како се отвораше земјата
за низ процепите да ги уништи спомените
плашејќи се дека одново ќе ги разбуди моите немири.

Сега стоиш тука,
со вештачка невиност на лицето
и извинувања научени наизуст.
Сигурен ли си дека сакаш да останеш
без страв дека под насмевката
се буди активен вулкан,
можеби на некогашни страсти,
или веројатно
на студена одмазда?