Friday, November 1, 2013

Судбински погрешно

Се враќаш повторно
со мирис на дамнешна измама.
Проникливост ти виси од трепките
под кои криеш зеници
со лукава намера.
Невроните ми реагираат
на секој твој допир
со кој го опипуваш електрицитетот
што струи помеѓу нас,
небаре тоа било мевлемот
кој го барав во туѓи милувања.
Го рушам  ѕидот
за ти овозможам слободно минување,
додека наивно и сигурно
замижувам пред вистината.
Миговите отчукуваат на невидлив часовник
и останувам само јас,
точка во огромната вселена,
 свесна дека отфрлив многу понудени прегратки
за една лажна насмевка,
и часови со бол што следуваат потоа.

Која е таа храброст
после свесните избори
и мазохистичко самоповредување,
за се` да ја обвиниме судбината
дури и кога одамна
веќе
не веруваме во неа?

No comments:

Post a Comment