Tuesday, July 23, 2013

Шепот



Сакав да им дошепнам на небата
дека лузните извиени долж моите раце,
преставуваат само отпор
на самотијата што се свива над мене,
и ме расплакува секогаш кога има полна месечина.
Сакав да им дошепнам дека
никогаш не сум страдала за љубов,
дека успевам да им избегам на сеќавањата
точно на последната минута од филмот
што раскажува приказна налик нашата,
дека успевам да го изгаснам радиото
токму на првата секунда од нашата песна,
дека успевам да го расклопам чадорот
точно навреме под блуткавите солзи на облаците,
дека успевам да го развлечам насмевка
токму кога свртувам на аголот во твојата улица.

Сакав да им дошепнам
дека единствено никогаш не успеав  да го поправам
часовникот на преболување,
а не најдов ниту времеплов за да поитам во иднината.
И дека, дури вчера слушнав
оти тетоважата на левиот дел од градниот кош,
била трајна.


No comments:

Post a Comment