The end

Залудно протегнав раце.
И надежниот поглед
ми заталка во далечините.
Чувствував како го
губам тлото под нозете.
Страв.
Проклето
ми го обвиваше телото
и ми ја затскриваше душата.
Губев.
Сигурно.
Сега, по кој знае кој пат.
Залудно протривав очи.
Црно – бела фотографија
ми бодеше во зениците,
ги прошируваше и стеснуваше,
ми го растреперуваше телото,
и ме распарчуваше.
Буквално.
Фотографија на изминати  години
и тегличе полно сништа.
Залудно потрошени години
и постигнато – ништо.
Маглата ми го затскри погледот,
а во моментот подоцна
можев да се видам себеси.
Раскрвавена,
столчена,
неподвижна..
Мртва.
А толку сакав да живеам.