Парче стих

Во ноќите како оваа
можам да скрпам
милион стихови,
родени во универзумот
на мојата нереалност.
Во утробата на градот
каде сомничаво ги спуштам
стапалките
 што ме носат напред
во небиднини
на срушени соништа,
сакам да ти кажам..
Оти луѓето сторија од нас
се` што не сакавме да бидеме.
Небитни човечиња
во куклената претстава на 21 век,
каде некој друг ни ги држи конците.
Залудно се опиравме ..
Ја гледам црнината
што ми го заматува погледот.
Во погледите на
мутирани материјалисти,
гледам само потсмев.
Не не` сфаќаа.
И ти не ме сфаќаш веќе.
Те купија со несериозност
и сега одиме еден против друг.
Во совршеност на игра
каде ти треба индиферентност
за победа,
и само клик на копчето „продолжи.“

Во свет на егоизам до бескрајот
и назад,
ќе се сокријам
во парче стих.